Cursiefje opgedragen aan
kantkloster Anne-Marie Depuydt
voor haar
zeventigste verjaardag op 6 augustus 2019
Haar hand klost voort in eindeloze deining
Schoonheid :
bekijk het ook eens van de andere ‘kant’…
In mijn theologische opleiding (1986 – 1990) was ik sterk
onder de indruk van de geschriften van de zwitser Hans Urs von Balthasar, een
van de grootste theologen uit de 20ste eeuw. Urs (een zwitserse voornaam)
geniet de twijfelachtige eer om te sterven 2 dagen voor het ontvangen van de
kardinaalshoed ! Hij schreef een trilogie over het ware, het goede en het schone. Rond het ware en het goede is er
overvloedig inkt gevloeid. Schaarser is het gesteld met de theologie van het
schone. Het boekje van J. Wissink uit 1993, « Te
mooi om onwaar te zijn ? Theologische vragen naar het schone »
telt welgeteld 33 pagina’s!
Te korte antwoorden voor te weinig vragen naar het schone. Nochthans vermoedt
men, dat de wereld en de mensheid gered zullen worden door de schoonheid. Het ware
en het goede komen op ons af, maar het schone, daar werken wij creatief aan
mee. Door mee te cre-eren aan het schone, worden wij schepper met de Schepper.
Een vader nam zijn zoontje mee naar Kaap Sounion, de voortuin
van Athene. Daar, was het wachten op wat wel de mooiste zonsondergang ter
wereld blijkt te zijn. Hoe die griekse, oranjerode, ondergaande zon, de
zuilenruines van de tempel van Posseidon streelt, aait en zoent. Het zoontje
zit mooi naast zijn vader. Hij schouwt
met zijn kinderogen het zakken van de zon in de zee. Als de zon is verdwenen
zegt zoonlief aan zijn vader : « papa, hoe mooi ! Wil je dat morgen
voor mij nog eens overdoen… » Een prille esthetische ervaring voor die
jonge jongen… En de wetenschap dat de schoonheid van de zonsondergang geen
‘ondergang’ betekent. De schoonheid van de valavond is zaad voor het mooie van
het ochtendgloren. In de avond zit reeds de kiem van de morgen. Ware schoonheid verdwijnt niet maar
herbront zich.
Zoonlief ervaarde zijn vader als ‘schepper met de
Schepper’. En zoonlief weet nu dat hij zon kan worden met de zon. En dat achter
de horizon, de hand van de scheppende God de zon opvangt, haar even koestert in
de geborgenheid van zijn hand ! ‘s Morgens opent hij zijn scheppende hand
en gooit opnieuw de zon in een gloed om de aarde.
Voor de zon in de zee valt kan je de majestueuze
watermassa in je opnemen. ‘De zee klotst voort in eindeloze deining. De zee waarin mijn ziel
zichzelf weerspiegeld ziet’ dichtte Karel Van de Woestijne in volle romantiek.
Zoals zijn naam het zegt, Karel was als een woestijn, een oceaan van zand,
bereid om zee te worden met de zee en schoonheid met het schone. En schoonheid
is eeuwig-makend. Zoals de zon de golven klotst. Opkomend en afgaand. Eindeloze
deining, maar geen twee golven die elkaars gelijke zijn. Schoonheid is altijd
anders en nieuw en daarom eeuwig.
Nu komt bij Hans Urs, al dan niet kardinaal, eerst het
ware, dan het goede en tenslotte het schone. Als een drieluik zijn ze met
elkaar verbonden. Iets is maar schoon als het ook waar is en deugd doet. Om Paulus
te parafraseren die schrijft ‘geloof, hoop en liefde. Alle drie. Maar de liefde
gaat voor’ zou ik ronduit zeggen : ‘waarheid,
goedheid en schoonheid. Alle drie. Maar het schone gaat voor’…
Luc
Depuydt
Silly
6 augustus
2019
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire